Kippenvel had Sabine de Lat toen ze haar vriend Michiel Kramer voor het eerst in De Kuip zag spelen. De in Ridderkerk opgegroeide Sabine heeft eigenlijk niets met voetbal, maar kan er met twee mannen in huis en een derde op komst bijna niet omheen.
Handbal, dat is haar sport. ''Ik speelde het tot mijn eenentwintigste. Bij Saturnus in Ridderkerk. We speelden op hoog niveau, maar kampioen worden was lastig'', begint ze tegenover Hand in Hand. ''Het is een heerlijke sport. Je kunt legaal je frustraties uiten. Hier een beetje knijpen, daar een beetje duwen. Zodra je over de middencirkel kwam, was je niet meer veilig. Een vinger tussen je ribben, iemand die even op je hiel ging staan. Ik kwam altijd terug met blauwe plekken en schaafwonden. Het hoorde erbij'', aldus de vriendin van de lange afmaker.
''Ik snap niet dat dat bij voetbal niet mag'', gaat Sabine verder. ''Als ik Michiel soms zie vallen, denk ik: serieus? Sta gewoon op joh.'' Maar terwijl ze er langer over doorpraat, komt ze tot een ander inzicht. ''Oké, bij ons kon je nog wel eens wat maken, want er stonden geen camera's. Ik zeg ook wel tegen Michiel: je moet niet te veel praten tegen de scheids. Daar kreeg hij vroeger zoveel gele kaarten door. Na die elleboog teggen Cillesen bij ADO leek het me ook beter dat hij zijn handen thuis zou houden. En na die duw tegen De Graafschap, was ik blij dat er geen schorsing kwam. Maar dat was vooral omdat ik dan af was van het geklets erover.''
Plaats reactie
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties