Fred Blankemeijer 1926-2010

Feyenoord heeft met grote droefenis kennisgenomen van het overlijden van Fred Blankemeijer. De oer-Feyenoorder stierf in de nacht van zondag op maandag aan de gevolgen van een longontsteking. De Rotterdammer diende Feyenoord in een veelvoud aan functies waaronder eerste elftalspeler en bestuurslid en was meer dan 70 jaar lid van de club. Fred Blankemeijer, clubicoon, ‘arendsoog en olifantengeheugen in dienst van Feyenoord’, is 84 jaar geworden. Feyenoord zal zondag rondom de thuiswedstrijd tegen SC Heerenveen uitgebreid stilstaan bij zijn overlijden. Ook zullen de clubvlaggen op het Maasgebouw vanaf maandagmiddag tot en met het duel van zondag a.s. halfstok hangen.

Fredrik Klaas Blankemeijer werd geboren en getogen in de Dordtselaankwartier ‘op Charlois’ en sliep als kleine jongen uit een CVV-nest ‘met roodblauwe sokjes’. Maar doordat Wim Wilhelm en Eef van Walsum, destijds al eerste elftalspelers van Feyenoord, dezelfde school aan het Ericaplein bezochten als Blankemeijer, raakte hij al snel in de ban van die club, die in 1932 en 1936 landskampioen was geworden. Kort na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd Fred Blankemeijer lid van Feyenoord. Hij zou er nooit meer weggaan en bleef zijn leven lang zeer, zeer begaan met de club.

Als voetballer bleek de twee meter lange Blankemeijer een talentvolle stopperspil, al werd hij vanwege zijn gestalte later ook wel ‘stopnaaldspil’ genoemd. De verdediger beschikte dankzij zijn ‘uitschuifbare’ benen over een geweldige tackle. Die kwaliteiten bezorgden hem tussen 1949 en 1953 28 optredens in Feyenoords hoofdmacht. Daarnaast was hij jarenlang aanvoerder van het tweede elftal. Blankemeijer werd door anderen geprezen om zijn techniek en inzicht, maar gaf zijn karakter indachtig zelf bepaald niet hoog op over zijn voetballoopbaan. ‘Ik kon aardig voetballen, maar had slechte longen en het lijf van een panharing’, grapte hij er vaak over.

Al tijdens zijn actieve carrière maakte Fred Blankemeijer deel uit van de jeugdcommissie van Feyenoord. Daar, op Varkenoord, lag het hart van Blankemeijer, die zich voor de jeugd dan ook zeer verdienstelijk zou maken als leider, organisator, bestuurslid en scout en dat allemaal deed als vrijwilliger naast een volledige baan. Talloze talenten dankten hun latere carrière in ieder geval voor een deel aan het arendsoog van de lange Rotterdammer, die vaak aan één oogopslag genoeg had om te bepalen of een speler de kwaliteiten bezat om uit te mogen komen voor zijn Feyenoord. Juist techniek was daarbij een bepalende factor en dat Feyenoord door velen als een club van werkers werd afgeschilderd, was Blankemeijer dan ook een doorn in het oog. ‘Feyenoord is de club van schuifie-schuifie, Jan Linssen, Arie de Vroet, Bas Paauwe, Puck van Heel, noem ze allemaal maar op’, zei hij er over. ‘Die konden allemaal goed voetballen en daar hebben we altijd naar gezocht.’

Zijn oog voor talent bleek later ook voor de profafdeling van onschatbare waarde, toen Blankemeijer zich als lid van de transfercommissie bezighield met het aan- en verkoopbeleid van Feyenoord. Al in 1979 werd hij als dank benoemd tot lid van verdienste. Ook in de decennia daarna bleef hij Feyenoord in allerlei hoedanigheden dienen. Zo was hij bestuurslid en het zeer herkenbare gezicht van de club in binnen- en buitenland, waar hij al snel de bijnaam ‘Long Tall Fred’ kreeg. Gezegend met het geheugen van een olifant en op de hoogte van daadwerkelijk elk detail uit de lange clubgeschiedenis werd Blankemeijer in later jaren gewaardeerd als vraagbaak voor collega’s en journalisten.

Bij de vertegenwoordigers van de media verwierf Fred Blankemeijer later faam als presentator van de traditionele persconferenties, een rol die hij met verve en vooral veel humor vertolkte. De manier waarop hij lastige vragen in de kiem smoorde, is legendarisch. Hij bestond om met uitgesproken gezicht ‘Mooi, géén vragen meer, zijn we allemaal vroeg thuis’ te zeggen ten overstaan van een zaal vol vragende gezichten en omhooggestoken vingers. Het werd alleen van ‘ome Fred’, zoals hij met het verstrijken der jaren naar goed Rotterdams gebruik inmiddels werd genoemd, geaccepteerd. Na zijn officiële afscheid als gastheer van de persconferenties in 2008 werd de perszaal dan ook omgedoopt tot Fred Blankemeijerzaal.

Als grote initiator en organisator van de jaarlijkse reünie was Fred Blankemeijer ook cultuurbewaker van Feyenoord en bindmiddel voor oud-spelers. De deur van zijn kantoor in het Maasgebouw stond altijd open en werd al snel een plek waar Feyenoorders uit alle geledingen van de club kwamen om samen met Fred herinneringen op te halen.

In 2004 werd ‘ome’ Fred op het heilige gras van De Kuip koninklijk onderscheiden. en later zelfs ‘Sir’ Fred, toen hij in 2004 een koninklijke onderscheiding ontving. Hij bleef dagelijks werkzaam op de club, waar hij bij collega’s een zeer geliefd persoon was. Onder supporters en volgers van de club werd Fred Blankemeijer een voorbeeld van onvoorwaardelijke clubtrouw. Als hem bij tijd en wijle gevraagd werd hoe hij het toch zo lang volhield, antwoordde hij steevast met dezelfde kwinkslag: ‘Een kwestie van blijven ademen’. Om er vervolgens serieus aan toe te voegen: ‘een leven met Feyenoord is een mooi leven’.

De laatste jaren kreeg Fred Blankemeijer steeds vaker problemen met zijn gezondheid. Begin dit jaar besloot hij daarom te stoppen met zijn dagelijkse werkzaamheden op het stadion. In juli 2010 bood Feyenoord hem daarom een uitgebreide en drukbezochte afscheidsreceptie aan, waar hij als vanouds het stralende middelpunt was. Tot voor kort bleef hij wel trouw de thuiswedstrijden van zijn club bezoeken.

Fred Blankemeijer zal bij Feyenoord zeer gemist worden.