VIDEO | Jens Toornstra thuis in Ter Aar

In Ter Aar, de woonplaats van Jens Toornstra, praat niemand over de Coolsingel. Het zorgt ervoor dat de middenvelder in alle rust kan toeleven naar de belangrijkste weken van het seizoen. In het nieuwe Feyenoord Magazine, dat deze week op de mat valt bij alle leden van Het Legioen, is een uitgebreid interview te lezen met Toornstra.

Jens Toornstra werd geboren in het ziekenhuis van Leiderdorp, maar woont al zijn hele leven in Ter Aar, een dorp dat zo klein is dat alle inwoners samen vijf keer op de tribunes van De Kuip passen. Nooit voelde hij de behoefte er te vertrekken. De rust en de regelmaat bevallen hem, familie en vrienden zijn altijd dichtbij. De jongens met wie hij als klein ventje op straat voetbalde, zijn tegenwoordig nog steeds zijn beste kameraden. Vroeger stonden hun weekenden steevast in het teken van voetbal. Op zaterdag speelde ze samen bij de plaatselijke voetbalvereniging TAVV, op zondag gingen ze kijken bij RKSV Altior in het nabijgelegen Langeraar, waar de vader van Jens in het eerste elftal speelde.

Tegenwoordig hebben de vrienden van Jens serieuze banen. Twee van hen zijn belastingadviseur, een beroep dat Jens zelf ook wellicht had uitgeoefend als hij geen voetballer was geworden, terwijl een ander met succes een eigen ICT-onderneming is gestart. ‘En toevallig is een van mijn vrienden een paar weken geleden naar Spanje geëmigreerd om te gaan werken in een boetiekhotel,’ zegt Toornstra. ‘Het is leuk om te zien dat iedereen goed terecht is gekomen. Onze vriendengroep is van vroeger uit altijd bij elkaar gebleven, ook al ziet mijn leven er natuurlijk anders uit dan dat van de rest. Ik kan bijvoorbeeld niet meer elke week met die gasten op stap. Daardoor mis ik soms dingen die zij meemaken, maar dat probeer ik doordeweeks in te halen door eens een avondje bij iemand te gaan eten. Zo vind ik het ook soms jammer dat ik in het weekend nooit zomaar iets kan plannen. Mijn vrienden gaan soms een weekendje weg of met elkaar naar een festival. Ik kan dat nooit doen omdat ik elk weekend moet voetballen.’

Als hij zijn eigen woorden weegt, schiet hij in de lach. ‘Begrijp me goed,’ zegt hij dan, ‘uiteindelijk ben ik vooral heel blij met het leven dat ik nu kan leiden. Het werk dat mijn vrienden doen had mij ook leuk geleken, ook als ik nu hoor wat zij daarover vertellen, maar ik zou met niemand willen ruilen. Voetballer zijn is het mooiste dat er is.’