Martins Indi: \'Ongeslagen status tegen Ajax behouden\'

Op het moment dat hij van het rechte pad af dreigde te raken, koos Bruno Martins Indi als puber toch nog de juiste afslag. Nu staat de 20-jarige Feyenoorder en Oranje-international voor zijn derde Klassieker. Een interview.

Word je al gek van alle media-aandacht?
„Gek niet, want het hoort bij mijn werk. Maar soms krijg ik wel eens vragen waar ik niet veel mee kan. Of ik erbij ben op het WK van 2014 in Brazilië, bijvoorbeeld. Sinds ik voor het Nederlands elftal uitkom, is het aantal interviewaanvragen sterk toegenomen. Daarom vraag ik aan de mensen van Feyenoord of ze alles een beetje kunnen verspreiden. Deze week ben jij pas de eerste.”

Krijg je mediatraining?
„Er is één keer iemand op de club geweest om ons daarin te begeleiden. Hij vertelde bijvoorbeeld hoe we voor een camera moeten staan. Niet met hangende schouders, dat soort dingen. Maar verder zijn we allemaal oud en wijs genoeg om te weten wat we wel en niet kunnen zeggen.”

Hoe was dat toen je net bij het eerste van Feyenoord zat? Heb je wel eens iets gezegd waar je later spijt van had?
„Ja en jij weet best wat dat was. Ik had in de Europa Leaguewedstrijd tegen AA Gent mijn debuut gemaakt en na de wedstrijd vroeg ik mezelf hardop af wie Elimane Coulibaly dan wel niet was, omdat ik hem van scoren af had weten te houden. In de return maakte hij het winnende doelpunt, waardoor wij waren uitgeschakeld. Dat was niet zo slim van me en een heel wijze les. Zoiets overkomt me niet nog een keer.”

Je bent niet alleen populair bij de media, maar ook bij medespelers, trainers en supporters. Je wordt gezien als een soort knuffelbeer. Hoe kan dat toch?
„Ik ben rustig, kritisch, eerlijk en houd van een geintje. Altijd mezelf. Dat waarderen de mensen om me heen blijkbaar.”

Maar toen je nog maar net bij Oranje zat, was je al dikke maatjes met Louis van Gaal en liep je te dollen met grote jongens als Wesley Sneijder en Rafael van der Vaart.
„Voor mij is iedereen gelijk en zijn er geen ’grote jongens’. Ik behandel iedereen op dezelfde manier, dus ook als ik een geintje uithaal. Zo ben ik altijd geweest. Toen ik nog maar net bij het eerste van Feyenoord zat, werd dat niet door iedereen gewaardeerd. Ik ga geen namen noemen, maar de oudere spelers vonden dat ik té aanwezig was. Je weet toch hoe ervaren voetballers zijn? In hun ogen moet je eerst presteren, voordat je bijdehand mag lopen doen. Ik vind het belangrijk om overal mezelf te zijn met respect voor iedereen.”

Over bijdehand gesproken. Weet jij wie Pietje Bell is?
„Ehm, dat is toch een stripfiguur ofzo?”

Hij is een personage uit een verfilmde boekenreeks over een Rotterdams jochie dat veel kattenkwaad uithaalt. Zo was jij vroeger ook, toch?
„Klopt. Ik praatte te veel en was te weinig met mijn prestaties op het veld bezig. En in Rotterdam-Zuid gold op straat nu eenmaal het recht van de sterkste. Als we in Charlois of Slinge bij een veldje aankwamen en er waren al jongens aan het spelen, volgde er wel eens een opstootje om te bepalen wie er nou op dat veldje mocht voetballen. Het was vooral een beetje schelden en stoerdoenerij; ik heb nooit heel gekke dingen meegemaakt op straat.”

Hoe was je op school?
„Daar ging het niet altijd even goed, maar ik heb geen zin om het daar uitgebreid over te hebben. Dat is privé. Maar het klopt dat ik af en toe van het rechte pad af dreigde te raken. Gelukkig heb ik op een gegeven moment de juiste beslissingen genomen, zodat mijn leven niet de verkeerde kant op ging. Daar ben ik trots op, want het zijn de belangrijkste knopen die ik heb doorgehakt. Anders had ik hier misschien niet als profvoetballer gezeten.”

Wanneer heb je die knop omgezet?„
Toen ik in de jeugdopleiding van Feyenoord naar de B’tjes ging. Sommige van mijn oude teamgenootjes gingen naar B1 en ik werd in B2 gezet. Toen dacht ik bij mezelf: Bruno, wil je nou alleen naar school gaan of wil je profvoetballer worden? Het antwoord op die vraag was eenvoudig, dus toen ben ik daar naar gaan leven. In die periode ben ik heel snel volwassen geworden.”

Je bent pas 20 jaar en hebt een dochtertje van zeven maanden.„En dat vind ik heerlijk. Soms zeg ik wel eens tegen mijn vriendin Mecia dat het allemaal snel met ons gaat. Kindje, huis kopen, Feyenoord, Nederlands elftal, noem maar op. Maar ik heb nog genoeg doelen die ik wil bereiken. Bij Oranje ben ik natuurlijk nog lang niet klaar en ik wil gewoon een topverdediger worden. Daarnaast staat er nog veel meer op mijn lijstje, maar dat houd ik liever voor me.”

We hebben het nog helemaal nog niet over Feyenoord-Ajax van komende zondag gehad.„Dat hoeft van mij ook niet per se. Ja, natuurlijk leeft die wedstrijd enorm. Maar ik kijk eerder uit naar de eerstvolgende training. Dáár moet eerst alles goed gaan, voordat ik aan de wedstrijd wil denken. Je kunt niet goed spelen als je slecht traint.”

Zal Van Gaal leuk vinden. Van hem moet je toch imagineren?„Buiten de trainingen pak ik heus wel mijn momenten om de volgende wedstrijd alvast in te beelden. Dan stel ik me voor dat ik de bal heb en wat ik dan in bepaalde situaties zou doen. Wat ik verder probeer te zeggen is dat mijn gedachten tijdens de training niet op een verkeerde manier afdwalen. Ik wil me elke trainingsdag honderd procent geven, daarom probeer ik niet al te veel dagen vooruit te kijken.”

Je hebt twee Klassiekers gespeeld. In De ArenA werd het 1-1 en in eigen huis wonnen jullie met 4-2.„Haha, „Haha, ik had er nog niet bij stil gestaan dat ik een ongeslagen status tegen Ajax heb. Laten we hopen dat dat na zondag nog steeds zo is.”