Column | Dag Dickie

Het was op 27 oktober 2019 dat Jaap Stam na een ontluisterende nederlaag bij onze aartsrivaal de handdoek in de ring gooide als trainer van Feyenoord. Hij was ongeveer drie maanden in dienst geweest. Erg genoten hebben we niet. Na negen speelrondes was Feyenoord terug te vinden op de negende plek en stond al tien punten achter op Ajax. Op dat moment hadden we geen trainer, we stonden ternauwernood in het linkerrijtje , we hadden een compleet ongeschikte Sjaak Troost met tegenzin als interim technisch directeur en alle ingrediënten leken aanwezig om het rampseizoen onder Mario Been te overtreffen.

Maar toen verscheen reanimatiecoach Dick Advocaat op de spoedeisende hulp. Hij transformeerde het dolende Feyenoord, dat als een verdoofde over het veld dwaalde, om in een onaantastbare vechtmachine, die maar liefst 420 dagen (26 eredivisiewedstrijden op rij) ongeslagen bleef. De 11 van Feyenoord waren een mobiele onneembare vesting geworden. De bekerfinale werd ook nog bereikt en met de zegekar die de Kuip binnen was gereden, durfde het Legioen zelfs weer te dromen over de dubbel.

Alles leek weer aardig op de rit, totdat een vleermuis de wereld met piepende remmen en rokende bandjes tot stilstand bracht. De ABS werkte ook niet, want seizoen 19/20 van het Nederlandse voetbal werd door de KNVB volledig gecanceld. Geen bekerfinale en wat overbleef was een gevoel van: ‘wat als’. Toch overheerste een positief gevoel. Dick had de alsmaar verder aftakelende patiënt Feyenoord met goede zorg weer van de IC gekregen en ontslagen uit het ziekenhuis. We loved our Dick.

Eigenlijk was dat het perfecte afscheid van Dick geweest, maar Feyenoord wilde na de goede prestaties nog een jaartje met hem door en ik kan me ook wel voorstellen dat dit nou niet echt een bevredigend einde is van een roemruchte 40-jarige trainerscarrière. Dus zwichtte Dick, en plakte hij er nog een jaartje aan vast. Inmiddels heeft de onklopbare formatie van vorig jaar alle glans verloren. Op een enkele uitzondering na (CSKA Moskou thuis was voor coronabegrippen een ouderwets lekker Europacupavondje) is het voetbal niet om aan te gluren. Het spel is zo traag als een sprint van Johnny van de Beukering, er is nul creativiteit en er valt geen enkele spelopvatting te ontdekken. Ja inzakken en laf een punt koesteren tegen Sparta en Twente thuis. Hoe verder het seizoen vorderde, des te treuriger het is om naar te kijken.

Daar komt nog bovenop dat Dick geen kans onbenut laat om de eigen spelers af te kraken. Door zijn onnodig krakende opmerkingen werden de dromen van alle jeugdspelers al de grond ingeboord voor ze een stap op het biljartlaken aan de overkant hadden gezet en door Dick heeft miljoenenaankoop Róbert Bozenik het vertrouwen van een 12-jarig meisje dat voor het eerst ongesteld is geworden.

We don’t love our Dick anymore. En de spelers zitten zo te zien al helemaal niet meer te wachten op een figuurlijk potje masturberen. Nu zijn er nog drie competitiewedstrijden te spelen en waarschijnlijk komen daar nog play-offs voor de Conference League bij. De geest is overduidelijk uit de fles, maar wij gunnen een van de succesvolste trainers die Nederland heeft voortgebracht liever een waardig afscheid, dan dat we de belangen van Feyenoord voor ogen hebben. Uiteindelijk ligt die sleutel bij de spelersgroep. Of zij gaan nog één keer door het vuur en brengen dit seizoen tot een relatief succesvol einde (play-offs winnen) en gunnen Advocaat een oké afscheid, óf ze moeten de ballen tonen en naar Arnesen stappen om het vertrouwen op te zeggen. Er is immers één ding erger dan elk jaar in de groepsfase van Europa te worden uitgeschakeld: helemaal niet meedoen.

Chris Riemens is hoofdredacteur van FHM. In die hoedanigheid heeft hij elk jaar de nobele taak om de 500 Mooiste Vrouwen van Nederland te zoeken, maar voetbal, en Feyenoord in het bijzonder, is zijn andere grote passie. Check zijn website of volg hem op Instagram.