Malacia: ''De onbezorgdheid is voorbij''

Tyrell Malacia staat bekend als een vrolijke jongen. Maar achter zijn glimlach, heeft ook veel verdriet en pijn gezeten. Hij geeft aan zichzelf geen prater te vinden, maar geeft voor een keer een openhartig interview.

Dat doet Malacia in Voetbal International. Zo herinnert hij zich nog een moment dat zijn leven veranderde. ''Na een wedstrijd met Oranje onder 20 belde mijn vader. 'Niet schrikken, ma ligt in het ziekenhuis'. Ik dacht dat het niets ernstigs zou zijn, maar ze bleek een hersenbloeding te hebben gehad. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik mijn vader heb zien huilen, zo bang was hij zijn vrouw te verliezen. Dat heeft me echt geraakt.''

Inmiddels gaat het wat beter met zijn moeder, al blijft de situatie zwaar. ''Het gaat met ups en downs, maar wel beter dan in het begin. Toen ik haar voor het eerst zag liggen; ze kon niet lopen, haar linkerkant was verlamd. Dat is nu beter, al merk je wel dat als ze vermoeid raakt, ze slechter loopt en vergeetachtiger wordt. Juist dat doet me verdriet.''

In de tijd dat zijn moeder hard aan het revalideren was kwam zijn opa te overlijden. ''Hij was nog geen zeventig jaar, altijd in het stadion om mij te zien spelen. Maar dat ging op een gegeven moment niet meer. Hartproblemen zorgden ervoor dat hij de trappen van De Kuip niet op kon. Altijd gezond geleefd, mijn opa. Hij liep overal naartoe, liet zijn auto staan. En dan: dubbele hartaanval en hij is nooit meer hersteld. Als het je tijd is, is het blijkbaar je tijd.''

De tijd van onbezorgdheid is voorbij. ''Onbezorgd, dat is wel een mooi woord, want zo is je leven inderdaad als je nooit iets overkomt. Nou, die onbezorgdheid is voorbij. Dan moet je afscheid nemen van je opa. Het hele proces dat hij ziek is geweest, ben ik niet naar het ziekenhuis gegaan. In plaats daarvan, gingen we liever FaceTimen.''

Malacia legt ook uit waarom hij niet ging. ''Het is mijn tekortkoming, hoor, maar ziekenhuizen, die trek ik niet. Net zoals begrafenissen. Ga ik niet heen, van niemand niet, familie ook niet. Nadat ik bij die van mijn oma ben geweest, heb ik ze jarenlang overgeslagen, tot die van mijn opa. Toen moest ik wel, van mezelf.''

Niet alleen bij zijn opa voelde Malacia de verplichting om te gaan. ''De begrafenis van Carlo de Leeuw. Ben ik ook gegaan en heb ik me echt groot moeten houden. Wat een verdriet. Ik kende hem zo lang, zo vrolijk, altijd aanwezig. Hij gaf je een fijn gevoel. Moeilijk om dan bij zo’n uitvaart te zijn, omdat ik die mensen wil herinneren zoals ze waren.''

[readmore=53596]