Coen Moulijn: 'Feyenoord zit in de genen'

Hoge pieken en diepe dalen. De historie van het jubilerende Feyenoord is er een van uitersten. De club uit Rotterdam-Zuid, opgericht op 19 juli 1908, wisselt al honderd jaar successen af met zwarte periodes. Het hondstrouwe Legioen lijkt dat niet te deren. "Feyenoord, dat zit in de genen", concludeert clubicoon Coen Moulijn treffend.Moulijn, in de jaren zestig een begenadigd linksbuiten, maakte in 1970 deel uit van het grootste succes uit de historie van Feyenoord. In het San Siro in Milaan werd Celtic verslagen (2-1) en veroverde de club de Europa Cup 1. Het beslissende doelpunt van de Zweed Ove Kindvall, vlak voor het verstrijken van de verlenging, staat nog helder op het netvlies van Moulijn. "Het hoogtepunt uit mijn carrière", aldus de Rotterdammer.

In 1955 verruilde hij het 'kleine' Xerxes voor de grote stadsgenoot Feyenoord. "Daar heb ik eigenlijk nog geen moment spijt van gehad", grijnst de nu 71-jarige Moulijn. Vijf landstitels, twee keer de beker, de Europa Cup 1 en de wereldbeker verrijkten sinds die overstap zijn erelijst.

"Supporters die nu in De Kuip rondlopen, zag ik in mijn periode ook al. Bij geen enkele Nederlandse club hebben de fans zoveel clubliefde als bij Feyenoord. In goede en slechte tijden, altijd staan ze schouder aan schouder." Feyenoord heeft die speciale band met de aanhang benadrukt door het rugnummer 12 aan de fans te geven; voor spelers is het nummer niet beschikbaar.

Verzorger Gerard Meijer, al bijna zijn hele leven verbonden aan de club, is naar eigen zeggen ook besmet met die onuitwisbare liefde voor Feyenoord. " Ik ben trots op dat Feyenoord-gevoel. Dag en nacht ben ik met die club bezig, ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Dat Feyenoord-gevoel is niet te beschrijven, het zit er bij mij al zo diep ingevlochten."

De band die fans met de club hebben, is volgens Meijer niet vergelijkbaar met wat spelers voelen als ze het Feyenoord-tricot aantrekken. "Spelers zijn vaak passanten, ze missen dat gevoel met een club. Giovanni van Bronckhorst heeft dat wel, die is hier als klein jongetje op Varkenoord begonnen."

Een duidelijke typering van het 'Feyenoord-gevoel' kan ook Peter Houtman niet geven. "Dat is heel moeilijk uit te drukken, je moet in die sfeer zitten wil je dat begrijpen. Het klinkt cliché, maar het is een soort virus. Als je voor de eerste keer het veld van De Kuip oploopt, ben je gelijk verknocht aan die club", aldus de huidige stadionspeaker van de Rotterdammers.

Houtman was een aantal periodes actief in het rood-wit van Feyenoord. Na uitstapjes bij onder meer FC Groningen en Sporting Lissabon keerde de spits steevast terug in De Kuip. "Puur omdat ik het gevoel miste. Waar ik ook ben, negen van de tien keer gaat het over Feyenoord, terwijl ik ook mooie tijden heb gehad in Groningen. De supporters hier lopen nooit weg in bittere tijden, ze blijven hun club altijd trouw. Loyaliteit, clubtrouw, dat is Feyenoord."

Voor het Jubileumboek gingen de zeven auteurs op zoek naar de herkomst van die onvoorwaardelijke clubliefde. Ook zij kwamen niet tot een eenduidig antwoord. "Het Feyenoord-gevoel, dat is zo krankzinnig veel", stelde Michel van Egmond, één van de auteurs, vast. "Het is in ieder geval een club met karakter. Als het goed gaat en als het slecht gaat, de supporters zijn er altijd. Zelfs bij oefenwedstrijden aan de andere kant van de wereld kom je ze tegen. Feyenoord is een heel Engelse club, de mensen leven voor Feyenoord."

Het hoogtepunt uit de historie van de Rotterdammers is volgens Van Egmond niet de winst van de Europa Cup 1 of de wereldbeker. Hij noemt het doelpunt van Henk Fräser, in de halve finale van het bekertoernooi in 1991 tegen PSV, een "cruciaal moment". "Het was een zware periode, financieel zat Feyenoord aan de grond. Door die goal van Fräser bereikten ze de bekerfinale, die ze ook wonnen. Dat luidde de wederopstanding van Feyenoord in."