Adri Moulijn: ''Coen en ik waren altijd bij elkaar''

Coen Moulijn zou woensdag (vandaag) zijn tachtigste verjaardag gevierd hebben. Weduwe Adrie Moulijn mist Feyenoords clubicoon nog elke dag, vertelt ze in de laatste editie van Feyenoord Magazine.

Soms, als Adri Moulijn in haar woonkamer sport op televisie kijkt en het echt spannend wordt, draait ze zich plotseling naar de stoel waarin Coen altijd zat. Juist op het moment dat ze dan iets wil zeggen over de wedstrijd waar ze naar zit te kijken, dringt opeens weer het besef door dat de sofa naast haar leeg is.

‘We keken altijd samen naar sport,’ zegt ze thuis in haar appartement waarvandaan ze op een heldere dag de lichtmasten van De Kuip in de verte kan zien. Op het dressoir en in de vensterbank staan foto’s van Coen, in de hoek van de kamer ligt het XXL-boek opengeslagen op de pagina’s die zijn gewijd aan de legendarische linksbuiten. ‘Eigenlijk waren we altijd bij elkaar. We hadden natuurlijk samen onze kledingzaak. En als Coen dan ’s avonds was uitgenodigd voor een receptie of zo, zei hij: “Kom, doe wat gezelligs aan en ga even mee.” Ik had daar na een dag werken niet altijd zin in, maar dan zei Coen: “Alleen vind ik er niks aan.”’

Het is inmiddels zes jaar geleden dat Adri Moulijn haar ‘maatje’ kwijtraakte. De sterfdag van Feyenoords clubicoon werd ook dit jaar herdacht met een ceremonie bij het standbeeld van Moulijn aan de Olympiazijde van De Kuip. Adri Moulijn legde daar samen met ambassadeur Gerard Meijer rood-witte bloemen aan het voetstuk van het beeld. Ook werd een minuut stilte in acht genomen. Sommige van de aanwezige supporters waren zo jong dat ze Coen alleen kenden van de beelden van YouTube of uit de verhalen die hun vaders of opa’s ze hadden verteld. Toch zongen ook zij na de minuut stilte uit volle borst mee toen ‘You’ll Never Walk Alone’ werd ingezet.

Coen Moulijn overleed op 4 januari 2011, middenin een rampseizoen voor Feyenoord. Het doet Adri nog steeds pijn dat hij daardoor de betere tijden niet meer heeft meegemaakt. Bij elke gewonnen wedstrijd schiet het wel even door haar hoofd hoe Coen gereageerd zou hebben, hoe hij op het balkon van de unit van Willem van ’t Wout zou hebben staan klappen voor de spelers.

Zelf bezoekt Adri tegenwoordig nog trouw elke thuiswedstrijd van Feyenoord, terwijl ze bovendien gastvrouw is in de bestuurskamer op Varkenoord bij wedstrijden van het tweede elftal. Zo speelt Feyenoord nog altijd een grote rol in haar leven. ‘Elke keer dat ik bij Feyenoord kom, geeft me dat een warm gevoel,’ zegt ze. ‘Het doet me elke keer goed om iedereen weer te zien, dat zou ik niet willen missen.’

Toch is het vooral in De Kuip dat ze met het gemis van Coen wordt geconfronteerd. Op de afgelopen nieuwjaarsreceptie bijvoorbeeld, toen de winnaars van de Europacup in 1970 elkaar zoals altijd als vanzelf weer opzochten. Toen ze daar aan tafel zat met onder meer Guus Haak, Wim Jansen en hun vrouwen, dacht ze: Ja Coen, je had hier ook bij kunnen zitten. Hij zou ongetwijfeld genoten hebben van het gezelschap van zijn voormalige ploeggenoten en had het prachtig gevonden om te zien dat Feyenoord weer is opgekrabbeld.

Voor de zekerheid vertelt Adri het hem ook wel eens. Thuis, tussen de foto’s van Coen, begint ze soms zomaar tegen hem tegen hem te praten. ‘Coen,’ zegt ze dan, ‘het gaat weer goed hoor met Feyenoord.’