Wim Jansen: ''Johan was top, in alles''

Feyenoord speelt zondagavond tegen PSV om de Johan Cruijff Schaal. Oer-Feyenoorder Wim Jansen genoot van een leven lang met de naamgever van die prijs, Nederlands grootste voetballer aller tijden. In het nieuwe Feyenoord Magazine vertelt Jansen over de bijzondere band die hij had met Cruijff. ‘Johan was top. In alles.’

In 1980 loopt het contract van Wim Jansen bij Feyenoord af. De middenvelder die met zijn club alle nationale en internationale prijzen heeft gewonnen en met Oranje twee WK-finales heeft gespeeld, is benieuwd hoe het er binnen een andere vereniging aan toegaat. Het wordt de Washington Diplomats, waar Cruijff op dat moment al onder contract staat.

Cruijff was tijdens jullie gezamenlijke tijd in de Verenigde Staten soms geblesseerd. Hoe ging hij daarmee om?
‘Hij was binnengehaald als de grote ster en voelde zich daarom verantwoordelijk voor de club. Dat verantwoordelijkheidsgevoel ging zo ver dat hij ondanks de spierblessures die hij had toch voetbalde. Hij paste zijn spel gewoon aan op de pijn die hij voelde. Normaliter trapte hij vooral met rechts. Alleen kon hij dat in Amerika niet. Dus mocht ik hem alleen nog maar op rechts aanspelen. Daarmee controleerde hij de bal, om met links verder te voetballen. Ik vraag me af of die Amerikanen dat door hebben gehad, want Johan was nog steeds met afstand de allerbeste.’

Hoe kijkt u terug op die Amerikaanse maanden?
‘Het was de mooiste tijd die we samen hebben gehad. Johan haalde me ernaartoe als voetballer en we keerden terug in Nederland als vrienden. We trokken dagelijks met elkaar op, waren altijd met zijn tweeën. We speelden drie, vier uitwedstrijden achter elkaar. In elke stad waar we kwamen was Johan de enige die een individuele persconferentie moest geven. Iedereen wilde met hem praten. Ik was er steeds korter van stof van geworden, maar Johan nam voor alles en iedereen de tijd. Hij was exceptioneel in alles, ook in publiciteit.’

Volgde u die persconferenties?
‘Ben je gek. Ik zat verderop op mijn gemakkie te wachten tot-ie klaar was. Het liep altijd uit en dat wist ik. Daarna gingen we samen dineren. Johan wist altijd precies waar we moesten eten. Bijzonder. Rond een uitwedstrijd in Los Angeles, waar hij eerder al had gespeeld, hebben we een roadtrip gemaakt. Johan achter het stuur en bij alle bezienswaardigheden had hij een verhaal. Een goed verhaal, met humor. Alles met humor. Die trips naar uitwedstrijden duurden tien dagen, we waren aan elkaar overgeleverd.’

Wat herkenden jullie in elkaar?
‘Het voetbal bond ons. Daar spraken we verreweg de meeste tijd over. Doordat we allebei alles hadden meegemaakt in de top, begrepen we elkaar. Onze gezinnen waren mee naar Washington. Over familie bleken we ook dezelfde gedachten te hebben. Familie gaat voor alles. Na thuiswedstrijden gingen we onze eigen weg, naar huis. Die tijd in Amerika is zo’n dierbare herinnering.’