Ochtendjournaal: Een voetballeven van gemiste kansen

De Nederlandse pers schrijft graag over Feyenoord. Daags na de puntendeling in de Klassieker (1-1) zet FR12.nl in de rubriek het Ochtendjournaal op een rijtje wat onderwerp van gesprek is in de landelijke ochtendkranten.

Het NRC concentreert zich vandaag op de gemiste kans van Colin Kazim-Richards, die zijn bestaan als Feyenoord-spits een een 'sensationele wending' had kunnen geven. ''Maar ‘Kazim’ leidt een voetballeven van gemiste kansen'', oordeelt de krant. ''Groot, sterk, hart op de tong. Maar in zijn brede lichaam schuilt geen goalgetter – toch jammer voor een spits.'' Na afloop was er in de middencirkel weer een akkefietje met doelman Jasper Cillessen. ''Kazim mist en ruziet: het is bijna een klassieker in de Klassieker.''

Trouw schrijft: ''Twee overwinningen op de aartsrivaal in tien dagen, zo was in de Rotterdamse gedachten Utopia aan de Maas opgebouwd, en zo vervloog het droombeeld in de uiteindelijk droge realiteit.'' Spits Michiel Kramer kon opnieuw niet imponeren. ''Te verwaarlozen was de inbreng van de lethargische spits, die bij Feyenoord langzamerhand even weinig in het spel voorkomt als - zoals trainer Fräser toen al vaak zei - op het lagere peil van zijn vorige club ADO Den Haag.''

'Klassieker levert vooral strijd op', kopt De Volkskrant. Het blad omschrijft Feyenoord als 'gerevitaliseerd in de zomer, agressief, jagend, met te veel overtredingen van El Ahmadi, met Vilhena in een goede rol'. Ook hier kritiek voor Kramer. ''Zo laconiek als hij oogt, zo weinig rust als hij de middenvelders geeft, omdat hij geen bal bij zich houdt.'' Invaller Kazim kon de wedstrijd beslissen. ''Maar ja, Kazim-Richards is nu eenmaal geen echte kansenbenutter. Hij levert strijd. Dat wel.''

Over de bal die al over de zijlijn was: ''Zo zie je maar dat de voordeeltjes die Feyenoord aan het begin van het seizoen had bij de arbitrage, zijn vervangen door nadeeltjes.'' Het Algemeen Dagblad spreekt over een intense, maar weinig memorabele Klassieker. ''Het was een wedstrijd waarbij een wat onbestemd, onbevredigend gevoel bleef hangen, óók voor de neutrale kijker. Alsof iemand in een dampende discotheek, nét op het moment dat iedereen snakt naar de ultieme climax, opeens 'Hello' van Lionel Ritchie opzet.''